من هم عضوی از خانواده ADHD هستم. اما یک فرق بزرگ با بچه‌های امروز دارم. زمانی که من کودک بودم بزرگترها چیزی از این اختلال نمی‌دانستند. همه اطرافیان معمولا این اختلال مهم کودکی یعنی بیش‌فعالی و بی‌توجهی‌ را به شیطانی و حتی تربیت بد نسبت می‌دادند. معلم‌ها فکر می‌کردند چاره عملکرد ضعیفم تکالیف بیشتر است. پدر و مادرم هم علاج شیطانی‌هایم را تحکم و تنبیه می‌پنداشتند. آن موقع‌ها خیلی‌ها اصلا خبری از ADHD نداشتند. آن موقع‌ها روش‌ها و تکنیکهای کارآمد امروز در دسترس همه نبود. حسرت می‌خورم اما خوشحالم، خوشحال از اینکه بچه‌های امروز والدینی آگاه دارند. کسانی که ارزش تشخیص به موقع و درمان adhd مناسب برای پیش فعالی خصوصا در کودکان کم سن و سال را می‌دانند. پدرها و مادرهایی که امروزه مطالعه می‌کنند، اهل تحقیق‌ هستند و همه تلاششان مجهز شدن به اطلاعات موثق و جدید در زمینه انواع مشکلات کودک است.