درباره بیش فعالی چه می‌دانید؟ آیا جنب‌وجوش زیاد، بی‌قراری‌های مداوم و یا پرخاشگری فرزندتان نشانه‌ای از وجود یک اختلال پنهان می‌باشد که قرار است آینده وی را تحث شعاع قرار دهد؟ از آنجایی که اختلال بیش فعالی در کودکان جزو رایح‌ترین مشکلاتی است که معمولا بر زندگی فعلی و آینده آنها تاثیر می‌گذارد، ما در این مقاله قصد داریم به سوال اصلی شما؛ یعنی ADHD چیست پاسخ دهیم. همچنین راهنمای جامع ADHD در کودکان، نوجوانان و بزرگسالان را ارائه دهیم. اگر به دنبال کسب اطلاعات بیشتر درباره جدیدترین اخبار حوزه adhd هستید، تا پایان مقاله با ما باشید. ما در این مقاله توضیحات بیشتری درباره بیش فعالی بزرگسالان ارائه خواهیم داد.
در آخرین به روزرسانی، درباره ای دی اچ دی در نوجوانان و ارتباط بین بیش فعالی و اختلالات اضطرابی، دو قطبی و اجتماعی صحبت کردیم.
میلیون‌ها کودک در سرتاسر جهان به اختلال کمبود توجه و بیش فعالی مبتلا هستند. برای اشاره به این اختلال در زبان انگلیسی از اصطلاح “ADHD” و در زبان فارسی از اصطلاح مختصر شده “بیش فعالی” استفاده می‌کنند. معمولا ADHD در کودکان، در سنین زیر دوازده سال خود را نشان می‌دهد و تا نوجوانی و بزرگسالی ادامه پیدا می‌کند. ADHD در پسرها بیشتر از دخترها شایع است. نشانه‌های مختلفی برای این اختلال ذکر میشود.
قبل از آنکه به اصل مطلب بپردازیم، در صورتی که بیقراری، فراموشکاری‌های مکرر یا تصمیمات عجولانه فرزند نوجوانتان شما را نگران کرده است، باید بگوییم که همه این احتمالا علائم ADHD هستند، نه تنبلی و یا حتی بی‌احترامی! نوجوانان مبتلا به ADHD اغلب در تمرکز، مدیریت زمان و کنترل هیجانات مشکل دارند؛ یعنی در صورتی که مشکل آنها تشخیص و درمان نشود،، منجر به چالش‌های تحصیلی، تعارضات خانوادگی، حتی کاهش اعتمادبه‌نفس و اعتیاد خواهد شد. اما چطور خواهید توانست تفاوت بین شیطنت‌های دوران نوجوانی و نشانه‌های ADHD را تشخیص دهید؟ برای پاسخ به این قبیل سوالات به شما پیشنهاد می‌دهیم، حتما مقاله “علائم adhd در نوجوانان” را بعد از مطالعه مقاله فعلی، مطالعه کنید.
پس در پاسخ به سوال، مرسوم‌ترین نشانه‌های ADHD چیست؟ می‌گوییم که نشانه‌های بیش فعالی (در کودکان) از این قرارند: بی‌توجهی، کمبود تمرکز، دشواری در کنترل رفتار و فعالیت بدنی بیش از حد. افراد بیش فعال ممکن است چالش‌هایی مثل کمبود اعتمادبه‌نفس، دشواری در برقراری ارتباط با دیگران و مشکلاتی را در تحصیل و کار تجربه کنند. عوارض این اختلال ممکن است در دختران و پسران متفاوت باشد. مثلا پسرها معمولا بیش فعالی را تجربه می‌کنند و دخترها بیشتر کمتوجهی را. خبر خوب این است که بسیاری از این چالش‌ها با افزایش سن کمتر و حتی ناپدید میشوند. اما خبر بهتر این است که روشهای بسیاری برای بهتر، مفیدتر و لذت بخش‌تر کردن زندگی افراد بیش فعال وجود دارد.
مهمترین علائم بیش فعالی
کمتوجهی، بیش‌فعالی و تکانشگری معمولا رفتارهایی هستند که در کودکان دارای اختلال ADHD گزارش میشوند. معنای کمتوجهی و بیش‌فعالی کم و بیش مشخص است. اما شاید لازم باشد تکانشگری را توضیح دهیم. رفتار تکانشی به معنی رفتارهای از سر عجله، حساب نشده و ناگهانی است. ممکن است بگویید همه بچه‌ها کم و بیش بی‌توجه، بیش‌فعال و تکانشگر هستند. کاملا صحیح است. اما مساله اینجاست که این دست از رفتارها در بچه‌های دارای ADHD بصورت مکرر و با شدت بیشتر اتفاق می‌افتد. در یک مقیاس کلی ما به کودکی بیش فعال می‌گوییم که: اولا این رفتارها را برای حداقل شش ماه متوالی نشان دهد. ثانیا میزان بروز این رفتارها در او شدیدتر از همسن و سالهایش باشد.
علائم adhd در کودکان
برای توضیح بهتر ADHD در کودکان در ادامه نشانه‌های کمتوجهی، بیش‌فعالی و رفتار تکانشی را به تفکیک بررسی می‌کنیم:
- وقتی می‌نشینند بی‌قرارند و مدام تکان می‌خورند
- بی‌وقفه صحبت می‌کنند
- مدام اینطرف و انطرف می‌روند و با هر چیزی که جلوی چشمشان بیاید ور می‌روند و بازی می‌کنند
- هنگام صرف غذا، در مدرسه یا حتی وقتی برایشان قصه می‌گوییم بی‌قرار هستند
- مدام در حرکتند
- برایشان سخت است فعالیت یا کاری را بدون سر و صدا انجام دهند.ADHD در کودکان
البته فراموش نکنید که وجود یکی از علائم فوق حتما به معنای ابتلا به بیش فعالی نیست. مثلا یکی از مراجعان وب سایت adhdyar معتقد بود که فرزندش به دلیل پرحرفی زیاد، به بیش فعالی مبتلاست. در صورتی که بعد از بررسی توسط متخصصان متوجه شدیم که کودک فقط مضطرب بوده. پس شما نباید به محض مشاهده یک علامت، تصور کنید فرزندتان بیش فعال است؛ بلکه قبل از آنکه بخواهید برچسب اختلال خاصی را به فرزندتان نسبت دهید، می بایست با متخصصان سلامت روان صحبت کنید.
نشانه‌های تکانشگری در کودکان
بیش فعالی در کودکان گاهی با تکانشگری نمایان میشود. برخی از والدینی که برای درمان بیش فعالی کودکان و یا آموزش طرز رفتار با کودکان بیش فعال به ما مراجعه کردند، اغلب کودکانی تکانشگر داشتند.
کودکانی که تکانشگر هستند با مشکلات زیادی رو به رو میشوند که رایج‌ترین این مشکلات عبارت‌اند از:
- صبور نیستند
- حرفهای نامناسب از دهنشان می‌پرد، احساساتشان را بدون ملاحظه مطرح می‌کنند و به عواقب رفتارهایشان فکر نمی‌کنند.
- برای بدست اوردن چیزهایی که می‌خواهند صبر و تحمل ندارند و به نوبت احترام نمی‌گذارند
- ADHD در کودکان بدین صورت است که آنها، مدام در حرف دیگران می‌پرند یا مزاحم کار بقیه میشوند.
علائم کمبود توجه در کودکان
همانطور که ذکر کردیم مشکل کمبود توجه که در فارسی به نقص توجه نیز مشهور است، یکی از نشانه‌های اصلی اختلال بیش فعالی یا ADHD است که در ادامه به معرفی مهمترین علائم این اختلال پرداختیم.
- براحتی دچار حواس پرتی میشوند، به جزئیات دقت نمی‌کنند، وسایلشان را مکررا گم می‌کنند و در انجام کارها از این شاخه به آن شاخه می‌پرند
- ADHD در کودکان، نوجوانان و بزرگسالان بدین صورت است که آنها نمی‌توانند روی یک کار خاص تمرکز کنند
- تقریبا از انجام هر کاری حوصله‌شان سرمی‌رود مگر آنکه از آن کار خیلی لذت ببرند
- برایشان مشکل است که روی انجام یک کار، مرتب کردن یک چیز یا یادگرفتن یک قضیه تمرکز کنند
- در انجام و تحویل تکالیف مدرسه مشکل دارند و خیلی وقتها وسایل مورد نیاز (مداد، پاکن، خط کش و…) خود را گم می‌کنند.
- وقتی مخاطبِ صحبت قرار می‌گیرند مشخص است که گوش نمی‌کنند
- رویا بافی می‌کنند، گیج یا کند هستند
- در فهم اطلاعاتی که دریافت می‌کنند کُند یا ضعیف هستند
- در پیروی از دستورات والدین یا معلم دچار مشکل هستند.
حتما برایتان سوال پیش می‌آید که کودکان بیش فعال و مبتلا به ای دی اچ دی در آینده چگونه خواهند بود؟ برای دریافت پاسخ به این سوال شما را به مطالعه مقاله عاقبت بچه های بیش فعال دعوت می‌کنیم. در این مقاله توضیح دادیم اگر ای دی اچ دی درمان نشود، در هر دوره از زندگی چه فجایعی به بار می‌آرود. همچنین در این مقاله توضیح دادیم چرا افراد مبتلا به ADHD در انجام برخی کارها تعلل دارند.
انواع بیش فعالی ADHD
طبیعتا بیش فعالی در کودکان و بزرگسالان نیز همانند دیگر مشکلات و اختلالات دارای انواع مختلفی است. در بیشتر منابع، اختلال کمبود توجه و بیش فعالی به سه دسته تقسیم شده است. این سه دسته عبارتند از:
- بیش فعالی و تکانشگری: این نوع از اختلال ADHD نادرترین نوع آن است. افراد مبتلا به این حالت تقریبا تمامی نشانه‌های ذکر شده برای بیش فعالی و تکانشگری را دارا هستند. این افراد نشانه‌های کمبود توجه را نیز دارند. اما نشانه‌های کمبود توجه در ایشان کمتر از نشانه‌های بیش فعالی و تکانشگری وجود دارد. در صورتی که به دنبال اطلاع از درمان ADHD در کودکان هستید، با مشاوران وب سایت در تماس باشید.
- کم توجهی: این نوع از ADHD بیشتر میان دخترها شایع است. از نظر علائم، افرادِ عمدتا کم‌توجه، برعکس دسته قبل هستند. یعنی تقریبا همه نشانه‌های کمتوجهی اما تنها بعضی از نشانه‌های بیش فعالی و تکانشگری را دارند.
- نوع ترکیبی: فراوانی این نوع از بیش فعالی در کودکان، نوجوانان و بزرگسالان، از دو نوع دیگر بیشتر است. همانطور که از اسمش پیداست نشانه‌های دو نوع پیشین را همزمان دارد. یعنی افراد مبتلا به نوع ترکیبی، نشانه‌های کمتوجهی و نشانه‌های بیش‌فعالی-تکانشگری را تقریبا به یک اندازه دارند.
یک نکته: خیلی وقتها پیش می‌آید که بچه‌های مبتلا به کمبود توجه خیلی عادی و بدون مشکل به نظر می‌آیند. این بچه‌ها، برخلاف کودکان بیش فعال و تکانشگر، ممکن است رابطه خوبی با بقیه بچه‌ها ایجاد کنند. پدر، مادر و مربیان باید آگاه باشند که صرف عادی به نظر رسیدن یک بچه معیار تشخیص نیست. چون واقعیت اینجاست که حتی وقتی این کودکان ظاهرا آرام و مشغول کار هستند در اصل توجه چندانی به محیط ندارند.
اختلال بچه‌های مبتلا به بیش‌فعالی هم ممکن است، مانند بچه‌های کم‌توجه، مورد غفلت و عدم تشخیص قرار بگیرد. مثلا بخاطر اینکه والدین رفتارهای بچه را به شیطنت و بی‌ادبی نسبت می‌دهند. پس احتمالا تا اینجا به لزوم اهمیت تشخیص و درمان ADHD در کودکان پی برده‌اید! برای اطلاع از بیش فعالی در کودکان می‌توانید با مشاوران وب سایت ما در تماس باشید.
تقسیم بندی جدید انواع ADHD
در چند سال اخیر متخصصان در منابع جدیدتر تقسیم بندی متفاوتی را برای اختلال ADHD پیشنهاد می‌کنند. طبق این مدل جدید می‌توانیم ADHD را به هفت دسته تقسیم کنیم که هر کدام را مفصل برای شما توضیح خواهیم داد.
نوع کلاسیکِ ADHD
کوکانی که به این نوع از اختلال بیش فعالی مبتلا هستند بی‌قرار، پرحرف، تکانشگر و بیش‌فعال هستند. این کودکان اغلب به دنبال جلب توجه می‌باشند در نتیجه علاقه به دردسر آفرینی دارند. والدین این گروه مبتلایان معمولا حس می‌کنند جلوی رفتار غیرقابل کنترل فرزندشان کم می‌آورند.
نوع کمتوجهی ADHD
بعد از نوع کلاسیک، این دسته بالاترین فراوانی جمعیت را دارد. افراد مبتلا به این نوع بیش فعالی معمولا آرام و درونگرا هستند و تمایل به خیالپردازی دارند. در نتیجه ممکن است از طرف اطرافیان به تنبلی و بی‌انگیزه‌گی متهم شوند. این افراد چون ظاهرا مشکل رفتاری خاصی ندارند، معمولا اختلالشان مورد توجه و تشخیص قرار نمی‌گیرد.
نوع تمرکز افراطیِ ADHD
کسی که تمرکز خوبی دارد می‌تواند هروقت دلش خواست تمرکزش را از یک موضوع بگیرد و به موضوع دیگر بدهد. برای مبتلایان به اختلال تمرکزِ افراطی چنین چیزی مقدور نیست. زیرا این افراد چنان غرق یک موضوع میشوند که همه چیز را فراموش می‌کنند. مبتلایان به این نوع از بیش فعالی معمولا لجوج و در بعضی موارد وسواسی هستند.
نوع لوب گیجگاهیِ ADHD
لوب گیجگاهی یا تمپورال یکی از چهار لوب اصلی مغز است. مبتلایان به این نوع ADHD علاوه بر اختلالاتِ معمولِ بیش‌فعالی، اختلالات مرتبط با عملکرد این لوب را نیز نشان می‌دهند. نقص در فعالیت این لوب معمولا در آموختن، حافظه، کنترل خشم، روحیات و… بروز می‌یابد.
نوع مرتبط با ناحیه لیمبیک ADHD
عملکرد ناحیه لیمبیک معمولا روی احساسات انسان اثر می‌گذارد. این بخش از مغز همان بخشی است که اختلال در عملکردش ممکن است به افسردگی بینجامد. افراد مبتلا به این نوع بیش فعالی معمولا دارای این صفات هستند: مودی، منفی‌باف، کم‌انرژی، ناامید، دارای خواب نامنظم و غیره.
نوع حلقه آتشِ ADHD
این نوع از بیش فعالی باعث عملکرد افراطی ذهن میشود تا جاییکه متوقف کردنش دشوار است. افراد مبتلا به این دسته‌ی بیش فعالی دارای این خصوصیات هستند: به محرکهایی مثل لمس، نور و صدا حساس هستند، رفتار پیش‌بینی نشده دارند، با سرعت بالا صحبت می‌کنند و…
نوع اضطرابی ADHD
این نوع از اختلال بیش فعالی بیشتر با بروز استرس نمایان میشود. فرد مبتلا مضطرب است و علاقه‌ای به شرکت در فعالیت‌های اجتماعی ندارد. صحبت در جمع برای این افراد سخت است، نگران قضاوت دیگرانند و از هرگونه چالش اجتماعی پرهیز می‌کنند.
عوامل بروز بیش فعالی
برای ADHD دلایل مختلفی ذکر شده است اما هنوز کسی به یقین نمی‌داند عامل اصلی بروز این بیماری چیست. برخی از دانشمندان ژنتیک را مهمترین دلیل برمی‌شمارند اما دلایل دیگر را هم رد نمی‌کنند. امروزه در کنار بررسی‌های ژنتیکی مسائل محیطی همچون آسیب‌های مغزی، تغذیه، مسائل اجتماعی و… مورد پژوهش متخصصان ADHD است.
ژنتیک
ما ژنها را از پدر و مادرهایمان به ارث می‌بریم. ژن‌های تعیین کننده خصوصیات ما هستند. مطالعات بین‌المللی متعددی که روی دوقلوها انجام شده برای ما مشخص ساخته‌اند که ADHD عمدتا ارثی است. این روزها دانشمندان مشغول بررسی تعدادی از ژنها هستند و احتمال می‌دهند بعضی از آنها مسئول بروز ADHD باشند. اگر بتوانیم متوجه شویم دقیقا کدام ژنها عامل ADHD هستند: اولا موفق می‌شویم این اختلال را در مراحل اولیه تشخیص داده و از گسترش ان جلوگیری کنیم. ثانیا ممکن است روزی موفق به درمان بیش فعالی شویم.
محققان دریافته‌اند که بعضی از کودکان مبتلا به ADHD دارای نوعی از یک ژن خاص هستند. این کودکان در قسمتهایی از مغز خود که مسئول “توجه” است بافت نازک‌تری دارند. البته نازکی این بافت دائمی نیست و با بزرگ شدن کودک ضخامت بافت هم به حد طبیعی می‌رسد. همین موضوع موجب بهبود عوارض ADHD میشود.
عوامل محیطی
یافته‌های دانشمندان حاکی از آن است که مصرف سیگار و الکل در دوران بارداری تاثیر قابل توجهی در بروز بیش فعالی در کودکان متولد شده دارد. قرار گرفتن در معرض سرب ممکن است احتمال ابتلا به بیش فعالی را افزایش دهد. در مصالح ساختمانی قدیمی مثل برخی از انواع رنگ و لوله سرب وجود دارد. بنابراین احتمال ابتلا به ADHD در کودکانی که در سنین پیش‌دبستانی در معرض این مصالح قرار بگیرند بیشتر است.
آسیب مغزی
کودکانی که دچار آسیب مغزی شده‌اند ممکن است در بعضی از موارد علائم بیش فعالی در کودکان را نشان دهند. البته بروز بیش فعالی بدلیل آسیب مغزی امری نادر است. پس مشخص میشود که ADHD در کودکان با مشکلاتی مثل آسیب مغزی مرتبط است!
قند
تصور عموم این است که قند در ابتلا به بیش فعالی نقش موثری ایفا می‌کند. اما تا کنون هیچ دلیل قانع کننده‌ای برای اثبات این ادعا مطرح نشده است. نتیجه پژوهش‌های بسیاری نیز اثر قند بر ADHD را رد کرده‌اند. بعنوان مثال طی یک آزمایش، گروهی از کودکان دارای حساسیت قندی انتخاب شدند. نیمی از آنها غذاهای قندی و نیمی دیگر غذاهای غیر قندی دریافت کردند. این دو گروه هیچ تفاوتی از نظر کیفیت رفتاری و بهره‌وری آموزشی نداشتند.
افزودنی‌های خوراکی
برخلاف قند، تاثیر منفی افزودنی‌های خوراکی بر احتمال ابتلا به ADHD واضح است. این افزودنی‌ها عمدتا شامل رنگهای خوراکی و نگه‌دارنده‌ها می‌باشند. پس تشدید بیش فعالی در کودکان ممکن است ناشی از مصرف این مواد باشد.
تشخیص بیش فعالی در کودکان
نشانه‌های بیش فعالی در کودکان معمولا بین سنین سه تا شش سالگی نمایان میشوند. این نشانه‌ها از کودکی به کودک دیگر متفاوت است و همین تشخیص بیش‌فعالی را سخت می‌کند. مثلا ممکن است والدین یک کودک احساس کنند کودکشان خیلی زود از هر کاری دلزده میشود. یا ممکن است والدین کودکی دیگر به این نتیجه برسند که فرزندشان غیرقابل کنترل است. خیلی وقتها معلم‌ها هستند که قبل از همه متوجه ADHD یک کودک میشوند. مثلا گاهی برای یک کودک سخت است فرامین معلم را اجرا کند و در کلاس یا هنگام بازی مدام دچار حواس پرتی میشود.
بهترین روش برای تشخیص بیش‌فعالی روش تشخیص توسط یک متخصص کودک است. ممکن است متخصص کودک شخصا اقدام به تشخیص بیش‌فعالی کند یا کودک را برای تشخیص دقیقتر نزد روان‌درمانگر بفرستد. روانشناس یا روان‌درمانگری که در زمینه ADHD کودکان فعالیت می‌کند باید در این زمینه صاحب تجربه و اطلاعات باشند. برای تشخیص ADHD در کودکان ابتدا باید احتمال وجود عارضه‌های دیگر که نشانه‌های مشابه دارند را بررسی کرد. چون یک کودک غیربیش‌فعال ممکن است تحت برخی شرایط، به صورت موقت، نشانه‌های مشابه بیش‌فعالی داشته باشد.
ای دی اچ دی در نوجوانان
وقتی که کودک مبتلا به adhd به سن نوجوانی می‌رسد یش فعالی آشکار او احتمالاً کم میشود و حس بیقراری درونی جایگزین بیش فعالی آشکارش میشود. تکانشگری جسمانی او ممکن است کم شود ولی توجه ضعیف و تکانشگری شناختی و کلامی معمولاً باقی می‌ماند. نوجوانانی که مبتلا به adhd هستند و از کودکی ADHD آنها مانده عمولاً تکالیفشان را به صورت نامنظم انجام نمی‌دهند. مثلاً در انجام یک پروژه کلاسی ممکن است خلاقیت زیادی به خرج دهند ولی فراموش کنند تکلیف یک درس دیگر را انجام دهند. نوجوانان مبتلا به ای دی اچ دی احتمالاً مدرسه را قبل از فارغ التحصیل شدن ترک می‌کنند.
این نوجوانان در زمینه انضباط و نظم مشکلات زیادی دارند و درگیری‌های خانوادگی هم در اون‌ها بسیار بالاست. دچار خشم و هیجاناتی میشوند که خیلی سریع تغییر می‌کند. با مراجع قدرت مشکل دارند عملکرد تحصیلی آنها ضعیف است با همسالان خود روابط ضعیفی دارند و عزت نفسشان نیز خیلی پایین هست.
ناامیدی، بی علاقگی و فقدان انگیزه برای پیشرفت، نیز از دیگر علائم و مشکلات ای دی اچ دی در نوجوانان است.
علائم adhd در نوجوانان
همانطور که در ابتدای مقاله عنوان شد بیش فعالی در نوجوانی هم ادامه می‌یابد. ADHD در برخی از افراد بخصوص آنهایی که دچار کمبود توجه هستند معمولا تا پیش از نوجوانی تشخیص داده نمی‌شود. طبیعی است که با ورود نوجوان به مقاطع بالاتر و افزایش مسئولیت‌های تحصیلی، اختلال در تمرکز و توجه خود را بیشتر نشان دهد. بیش فعالی با افزایش سن کمرنگ میشود. اما نوجوانان بیش فعال هم تمایلات خاص خود را دارند. مثلا ممکن است از این شاخه به آن شاخه بپرند یا بی‌قرار باشند. ممکن است ترجیح دهند کارهایی را انجام دهند که زود به نتیجه می‌رسند و از انجام کارهایی که نیازمند پشتکار هستند طفره روند.
یکی دیگر از چالش‌های نوجوانان ADHD حفظ انگیزه برای ادامه درمان است. به هر حال نوجوانان مستقل‌تر و خود رای‌تر هستند. بنابراین نیاز است برای ایشان قوانین شفافی وضع کنیم تا درمان را رها نکنند. نوجوانان بیش فعال هم مثل باقی نوجوانان علاقه به تجربه پدیده‌های جدید دارند. ممکن است در این مسیر دچار خطا و قانون‌شکنی شوند. در برابر این رفتارها می‌بایست آرامش خود را حفظ کنیم و تا حد ممکن از تنبیه بپرهیزیم. دو نکته مهم در مواجهه با نوجوان بیش‌فعال: اولا حفظ ارتباط دوستانه و ثانیا شفاف کردن خواسته‌هایی است که از او داریم.
تشخیص ADHD در نوجوانان از کودکان سخت‌تر است. چون در سنین نوجوانی احتمال بروز اختلالاتی همچون استرس، افسردگی و تغییرات خلقی نیز افزایش می‌یابد. برخی از ویژگی‌ها در نوجوانان دارای ADHD بارزتر است:
- کارهایشان را با سر و صدا انجام می‌دهند
- از یک کار به کار دیگر می‌پرند
- در فهم پیچیدگی‌های اجتماعی مشکل دارند
- مسائل بهداشتی را به اندازه کافی رعایت نمی‌کنند، شلخته و نامرتب هستند
- و…
آیا بزرگسال مبتلا به ADHD هم داریم؟
بسیاری از بزرگسالان مبتلا به ADHD از بیماری خود اطلاع ندارند. بیش فعالان بزرگسال معمولا در حفظ نظم زندگی خود مشکل دارند و ممکن است مدام شغل عوض کنند. انجام برخی روتین‌های روزانه نیز برای ایشان مشکل است: بیدار شدن به موقع از خواب، رسیدن به کار و قرار در زمان مناسب، حفظ بهره‌وری شغلی و…
تشخیص ADHD در بزرگسالی هم مثل تشخیص در کودکی نیازمند یک متخصص است. چالش اصلی تشخیص بیش‌فعالی در بزرگسالی این است که برخی نشانه‌ها میان این اختلال و اختلالات دیگر مشترک است. بنابراین باید تنها علائمی را به ADHD نسبت دهیم که از کودکی وجود داشته‌اند. تشخیص بیش فعالی در بزرگسالی ممکن است شامل تست‌های ورزش نیز باشد.
معمولا بزرگسالانی که متوجه اختلال کمبود توجه و بیش فعالی خود میشوند حس خوبی پیدا می‌کنند. چون بالاخره می‌فهمند دلیلی خیلی از مشکلات و شکست‌ها ابتلایشان به این اختلال بوده است. آنها همچنین شانس این را پیدا می‌کنند که با استفاده از روشهای درمانی کیفیت زندگی خود را بهتر کنند.
اگر دوست دارید که بیشتر درباره بیش فعالی اطلاع کسب کنید، به شما پیشنهاد می‌دهیم که مقاله بیش فعال درونگرا را مطالعه نمایید. در این مقاله توضیح دادیم که آیا این امکان وجود دارد که یک فرد مبتلا به ADHD درونگرا باشد. همچنین راهکارهای طلایی‌ای برای کمک به این افراد را ارائه دادیم تا به این افراد کمک کنیم که چگونه بتوانند در اجتماع موفق شوند.
از بزرگسالان مبتلا به ADHD می‌دانید؟
بزرگسالان مبتلا به ADHD نیز همانند کودکان و نوجوانان مبتلا به این اختلال، همان گروه از نشانه‌ها را نشان می‌دهند. اما علائم آنها به اشکال متفاوتی ظاهر میشود. برای مثال:
- آنها ممکن است شغل خود را به کررات عوض کنند.
- در تصمیمات مهمی مثل پول، سفر، طرح‌های اجتماعی و یا مشاغل تکانشی عمل می‌کنند.
- تصادفات رانندگی و آسیب‌های جسمی بیشتری را تجربه می‌کنند، همچنین ممکن است بیشتر از افراد همسن بدون (ADHD) خود، به دیگران آسیب بزنند.
- بزرگسالان مبتلا به ADHD معمولا با سرعت صحبت می‌کنند، همچنین ممکن است در طول مکالمه، موضوع صحبت را عوض کنند و حتی بعد از آن باز هم به همان موضوع قبلی برگردند.
- حتی گاهی صحبت دیگران را با یک عمل تکانشی، قطع کنند.
- بزرگسالان مبتلا به ADHD معمولا مشاغل و تکالیف پرتحرک و متنوع را به کارهای کم تحرک و آرام ترجیح می‌دهند.
محققان بر این باورند که حدود 30 الی 50 درصد بزرگسالانی که در کودکی تشخیص ADHD را دریافت کرده‌اند، مشکلات ADHD آنها در بزرگسالی نیز تداوم دارد و این مشکلات انقد شدید است که کارکرد و عملکرد روزانه آنها را مختل می‌کند.
این افراد دائما در حال تغییر شغل هستند و حتی عملکرد شغلی آنها نیز ضعیف است.
آنها معمولا احساس بی‌حوصلگی می‌کنند، تکالیف و وظایف خود را تکراری و غیرجذاب می‌دانند و حس خستگی و بیقراری دارند.
طبق مطالعات اخیر، فقط حدود 75 درصد این بزرگسالان، از دبیرستان فارغ‌التحصیل میشوند و فقط تعداد محدودی از آنها موفق به اتمام کالج میشوند.
هرچند که روند استخدامی آنها همانند دیگر افراد (فاقد ADHD) است و مثل این افراد استخدام میشوند؛ اما پایگاه شغلی آنها معمولا پایین‌تر از دیگران است.
بزرگسالان مبتلا به اختلال ای دی اچ دی، ممکن است دچار اختلال جمع هراسی باشند؛ چرا که آنها بیشتر از دیگران، در دوران کودکی، عدم موفقیت و شکست را در جمع، تجربه کرده‌اند.
(برگرفته از کتاب راهنمای تشخیص و درمان اختلال کم توجهی/بیش فعالی در کودکان و بزرگسالان، نوشته س کیت کانرز و جولیت ال جت؛ این کتاب توسط دکتر محمود میرنسب به فارسی ترجمه و انتشارات ارجمند نیز آن را در سال 1402 منتشر کرده است)
بیش فعالی با اختلال دو قطبی و دیگر اختلالات چه تفاوتی دارد؟
بسیاری از محققان معتقدند که بین اختلال adhd و سایر اختلالات اضطرابی حدود ۲۵ درصد همپوشانی وجود دارد مثلاً برخی از علائم شایع اختلالات اضطرابی مثل بیقراری تحریک پذیری ناشکیبایی و اختلالات خواب شبیه علائمی هستند که یه فرد مبتلا به بیش فعالی آنها را تجربه می‌کند.
ولی این نکته را فراموش نکنید که علائم تکانشگری معمولاً در اختلالات اضطراب اضطرابی مشاهده نشده همچنین علائم اختلالات اضطرابی در بازه زمانی کوتاهی نمایانگر میشوند و اغلب این علایم با نشانه‌هایی مثل برانگیختگی سیستم عصبی خودمختار بروز می‌کنند. مثلاً کف دست فرد عرق می‌کند، تپش قلب می‌گیرد و یا دچار سرگیجه و تکرر ادرار میشود. افرادی که دچار اختلالات اضطرابی هستند معمولاً نشخوار فکری درباره آینده یا بدبختی بالقوه دارند.
آیا به دنبال تسریع روند درمان بیش فعالی کودکان و یادگیری طرز رفتار با بچه های بیش فعال هستید؟ پیشنهاد ما به شما، مشاهده دوره از چالش تا آرامش: پکیج تربیت فرزند بیش فعال، است. پکیج درمانی بیش فعالی در واقع، براساس متد دکتر سلین طراحی شده است. دکتر سلین از موفق‌ترین محققان و درمانگران بیش فعالی در آمریکا و جهان به شمار می‌رود و مولف کتاب‌های مرجع در این زمینه است. پس به شما کمک می‌کند تا مطابق استانداردهای تایید شده توسط مشهورترین روانشناسان دنیا با فرزند خود رفتار کنید. به شما پیشنهاد می‌کنیم که صفحه درمان بیش فعالی کودکان با چند ترفند ساده را از دست ندهید.
ارتباط اختلال دو قطبی و ADHD در کودکان
افرادی که مبتلا به اختلال دو قطبی هستند در مقایسه با مبتلایان به ADHD معمولاً اختلال خلق چرخه‌ای بیشتری را تجربه می‌کنند بیش فعالی و تکانشگری آنها نیزخیلی بیشتر از افراد مبتلا به ADHD است.
باید بگوییم که شر و شور به پا کردن و قشقرق در این افراد خیلی شدیدتر و طولانی‌تر از افراد مبتلا به بیش فعالی است. تخریب‌گری این افراد بر خلاف افراد بیش فعال (تخریب‌گری در مبتلایان به ADHD معمولا به صورت غیرعامدانه و از سر حواس پرتی است) تصادفی نیست؛ یعنی تخربیب‌گری آنها هدفمند و عامدانه است.
تمایز و تفکیک قائل شدن علائم بیش فعالی در کودکان با علائم دوقطبی در کودکان بسیار سخت است. کودکانی که به اختلال دو قطبی مبتلا هستند خودشان موقعیت‌های دعوا و جنگ را ایجاد می‌کنند و یا دعواها را پیش‌بینی می‌کنند به عبارتی باید بگویم که از دعوا و جنگ لذت می‌برند و اینطوری نیست که ناخواسته وارد دعوا شوند.
ارتباط بیش فعالی با اختلالات شخصیت ضد اجتماعی و افسردگی
اختلال شخصیت ضد اجتماعی در بزرگسالانی که به adhd مبتلا هستند گزارش شده است. محققان و پژوهشگران برآورد کردند که بزرگسالان مبتلا به adhd حدود 10 برابر بیشتر از افراد عادی دچار شخصیت ضد اجتماعی میشوند. (شخصیت ضد اجتماعی با رفتارهایی که نشانه بی‌احترامی به دیگران است نمایانگر میشود. رفتارهایی مثل نقض قوانین، عدم مسئولیت پذیری مالی، استفاده استفاده از دیگران برای لذت و سود شخصی، عدم پشیمانی بعد از صدمه زدن به شخص دیگر)
شاید باورش سخت باشد ولی اختلال adhd با افسرده خویی و افسردگی هم همپوشانی دارد. افسردگی علائمی دارد مثل عدم علاقه به فعالیت‌های روزمره و لذت نبردن از انها، اعتماد به نفس و عزت نفس پایین و درماندگی . اگرچه این علائم ممکن است نتیجه adhd باشند ولی در عین حال به عنوان علائم مستقل افسردگی در نظر گرفته میشوند.
طبق مطالعات جدیدی که در حوزه اخبار ADHD در بزرگسالان صورت گرفت؛ میزان امید به زندگی در بزرگسالان مبتلا به ای دی اچ دی، در مقایسه با افرادی که فاقد این اختلال هستند، بسیار پایین‌تر است. امید به زندگی در مردان مبتلا به ADHD تقریبا حدود ۶.۸ سال و در زنان مبتلا نیز حدود ۸.۶ سال پایین‌تر از دیگران است. از عوامل مهمی که در پایین بودن نرخ امید به زندگی این افراد تاثیرگزار است، می‌توان به نرخ بالاتر مشکلات مربوط به سلامت روان در این افراد اشاره کرد. این افراد همچنین دسترسی محدودتری به مراقبت‌های بهداشتی دارند و سبک زندگی آنها نیز شامل رفتارهای پرخطری مثل استعمال دخانیات و مصرف الکل است که عمر مفید این افراد را تحت تاثیر قرار خواهد داد.
خبرهای خوش برای خانواده‌های درگیر ADHD
انسان پیشرفت‌های شگرفی در درمان بیش فعالی کرده است. امروزه با شکوفایی دانش ژنتیک، عکسبرداری مغزی، رواشناسی و… اطلاعات فوق‌العاده‌ای درباره ADHD بدست آورده‌ایم. همچنین قدم‌های بزرگی برای پیشگیری، کنترل و درمان این اختلال برداشته شده است. یکی از مهمترین عواملی که در بهبود و موفقیت چشمگیر کودکان مبتلا به ADHD مهم است، آگاهی والدین از این اختلال و نحوه برخورد صحیح با کودکان ADHD است. اهمیت نقش والدین به حدی است که به جرات می‌توان گفت که درمان‌های اصلی ADHD بدون نقش مثبت والدین، بی تاثیر خواهد بود. اگر به دنبال نحوه صحیح رفتار با فرزندان خود هستید، می‌توانید با مشاوران وب سایت adhdyar در ارتباط باشید.
